SIM

Subscriber Identity Module moduł identyfikacji abonenta – plastikowa karta chipowa wielkości karty kredytowej (85 × 54 mm, full size), wielkości paznokcia (25 × 15 mm, mini-SIM), mniejsza (15 × 12 mm, micro-SIM) lub najmniejsza (12,3 × 8,8 mm, nano-SIM), z wbudowaną pamięcią i mikroprocesorem.

Karta SIM służy do identyfikacji abonenta i pozwala na przechowywanie pewnej niewielkiej ilość danych, jak np. wybrane kontakty z telefonu czy SMS-y. Pełni ona niejako funkcję klucza dostępowego do sieci komórkowej. Na wewnętrznej stronie karty znajdują się pozłacane pola, czyli styki, które za pośrednictwem gniazda karty SIM łączą ją z modemem aparatu telefonicznego sieci komórkowej. Każda karta ma też swój odrębny 19- lub 20-cyfrowy numer identyfikacyjny SSN (ang. SIM Serial Number). Operatorzy różnych sieci telefonii komórkowej sprzedając aparaty z abonamentem zazwyczaj zaopatrywali je w tzw. simlocki – blokady uniemożliwiające korzystanie w nich z kart SIM innych operatorów. W Polsce już tylko sieć Orange sprzedaje aparaty z taką blokadą; pozostali operatorzy z tego zabezpieczenia zrezygnowali.

Zgodnie ze specyfikacją 3GPP, z telefonu bez karty SIM można wykonywać połączenia na numery: 000, 08, 112, 110, 118, 119, 911 i 999. Są to numery, które mogą być traktowane przez różnych operatorów jako połączenia alarmowe (ang. emergency calls), mają one wyższy priorytet podczas przydzielania zasobów radiowych, za połączenia z nimi nie są naliczane opłaty i przekierowywane są do właściwych, wskazanych przez odpowiedni urząd, centrów ratunkowych znajdujących się najbliżej miejsca, z którego wykonano połączenie. Uwaga: w zależności od obszaru geograficznego tylko niektóre z tych numerów są obsługiwane przez operatorów – np. w Polsce (i większości krajów europejskich) jest to numer 112, w Ameryce Północnej 911, a w Japonii 110, 118 i 119.